woensdag 24 februari 2010

In de gazet

In DeMorgen vandaag "Vastgoedmarkt leeft weer op". Mijn hart sloeg bijna in tienvoud over (ik kàn gevoelig zijn aan stress): néééééééé, ik wil nog een leuke woning vinden voor een eerlijke prijs én met die open keuken om kokeneteke te spelen! Vergat ik toch de onder - eigenlijk boven - titel te lezen: "woningprijzen blijven gunstig, ondanks opmerkelijke stijging van aantal verkopen".

Oef... Zen daalt neerder. Ok, nog meer mensen voelen een kleine of grote baksteen, want er is in januari 2010 zo'n 20 % meer vastgoed verkocht dan in januari 2009, en dit aan gelijkaardige prijzen. Oef, ze stijgen niet nog. Volgens de Koninklijke Federatie van het Belgisch Notariaat lagen die prijzen in 2009 zelfs gemiddeld 5,8 % lager dan het jaar daarvoor. En ze halen er zelfs cijfers bij: " een gemiddelde woning kostte eind vorig jaar in Vlaanderen nog 171 000 euro, tegenover 181 000 in de loop van 2008." Mooi, maar ...

Mijn wenkbrauwen maken een automatische up-beweging: ik kijk naar een Vlaamse gemiddelde - weliswaar stijlvolle (lees: zonder gevlamde tegels, eikenhouten keuken of woonkamer in Vlaemsche fermette stijl) - woonst. De prijzen die een zekere Van Opstal van het clubke der notarisen aanhaalt, kwam ik nauwelijks tegen tijdens die zoektocht.

Geloof niet alles wat ze in de gazet schrijven.

Choreo om je te smijten

dinsdag 23 februari 2010

relatief

Je bent zo oud als je je voelt. Geboren in '80, voel ik me nu toch echt nog geen 29. Ik voel me ook geen 18. Ik rondde mijn studies met veel plezier af, ik ging ergens op een derde verdieping wonen zonder mama's vertrouwde geur, ik zocht op een dag de job van mijn dromen, ik werd lid van de plaatselijke bib, ik kocht de vierwieler uit mijn fantasie en er kwam ook een wasmachine op dat derde verdiep bij. Kortom, ik voel me zeker geen 18, maar wel up and running in my life.

En up and running is nog iets anders dan je voelen wat dat cijfer aangeeft. Absolutely yes! Want, in het besturingssysteem waarop de Belgische maatschappij draait, hoort bij dat cijfer toch stilletjesaan de bedenking wat je investeringsdoel is in het leven. Is de baksteen al gegroeid in die maag? Awel, er ligt daar iets en nog wat op mijn maag, en het heeft ook wel van doen met die baksteen, maar mijn baksteen lijkt niet gemetst te kunnen worden op de baksteen van de gemiddelde immo- of bankman.

Om te beginnen is mijn baksteen niet zo groot. Ik wil wel iets dat ik mij kan toeëigenen, maar ik heb liever de abstracte begrippen liefde, passie, vriendschap en mojito. Veel goedkoper en meestal iets gemakkelijker te realiseren (zie rendezvous.com). Nu, ik ben niet oliedom, dus ik zie ook in dat vastgoed investeergoed is. Meestal.

Verder lijkt mijn baksteen communistisch rood te kleuren: ik wil een eerlijke prijs, voor een eerlijke verzameling baksteken met een dak op, aan een eerlijke lening. Ik eet namelijk niet graag bokes met choco. De bank- en immomannen volgens mij wel.

Het zal je dan ook niet verbazen dat ik op het web op zoek was naar firma's die verhuizingen doen naar sociaal communistischere contreien om aldaar via wodka-, rijstwijn- en karaokesessies af te raken van mijn big money fear die bij het zien van elke rentevoet en vraagprijs gestaag lijkt te groeien, samen met dat cijfer dat aangeeft hoe lang ik hier al mijn weg zoek.

woensdag 17 februari 2010

Inhoud en verpakking

Ik wil een open keuken. En zo'n groot gasvuur waar ik kokenetenke kan spelen. Ook graag zo'n eiland dat de grootte van Haiwaï benadert, zodat ik daar een soort van buffet van kruidenpotjes, borden, filets van allerlei dieren en groenten uit alle windstreken kan uitstallen terwijk ik mijn spel speel. Een bad zou ook fijn zijn, om geurend in te bubbelen en weken. 't Mag op van die krullende pootjes. Chique! Gisteren tekende ik het plan uit voor het terras of de tuin, in mijn hoofd. De recupererende olijfboom van op mijn bureau krijgt het mooiste plekje.

De inhoud kan ik al samensprokkelen, afstemmen, bespreken bij een apero van tomatensap en droomsgewijs invullen. 't Is de verpakking die wat dwarsligt. Want hoewel in het begin van dit nieuwe jaar berichten de wereld werden ingestuurd over dalende immo-prijzen, snakt mijn lichaam nog altijd naar een chill-pill bij het berekenen van hypothecaire kredieten, schuldsaldoverzekeringen, koop- en notarisprijzen.

Will be continued...

woensdag 10 februari 2010

Movie snaxx

Globaal genomen ben ik gek op dansen. Toch was het niet op de dansvloer waar je me meerdere malen per week - uiteraard wel tijdens het weekend - vond als student, maar wel in de cinema. Ik vond het altijd fantastisch om me te laten meeslepen door het verhaal, die andere wereld die steeds veranderde.

Toen kostte het nog niet zo'n halve zeeroversschat om binnen te komen in die wereld. Ik herinner me prijzen van 100 frank, op maandag. Of daarna 3 euro. Traag en gestaag klom het op, samen met de imperialistische drang van bepaalde megacomplexen en omgekeerd evenredig met de teloorgang van de kleine, alternatievere cinema.

Ik vind dat ik het nog redelijk lang heb volgehouden. Als ik een bepaalde fillm wilde uitchecken vond je me tijdens mijn eerste vrije avond na de releasedatum in de pluchen zetel, of dat nu in de kleine of grote zaal was. Sinds zo'n twee jaar heb ik er echter de brui aan gegeven. Ik geloof dat ik de laatste keer 7.5 euro betaalde voor een ticketje voor een film van normale speelduur. Ik kon nog kiezen voor de gedigitaliseerde versie - of wat voor termen ze ook maar gebruiken om het er technisch hoogstaander uit te laten zien, terwijl je niet eens wat merkt - maar die kostte een euro meer. Nee, laat maar.

Voor die 7.5 euro kreeg ik weliswaar beeld op een enorm scherm, maar ik kreeg ook popcornvretende, te luidpratende pubers erbij; en ook nog een voorbuur met nachos overgoten met van die walmende kaassaus; en ook nog een asociaal randgeval dat bedacht dat het toch gezellig is om 7.5 euro te betalen om met zijn ega te bellen. Al die factoren samen zorgden er zelfs voor dat ze de decibels van de film net passeerden.

Ik sta niet te popelen om mijn geld te investeren om dan gezelschapsdame te spelen van asociaal verdampte individuen. Nope, ik hou mijn geld en kijk lekker vanuit mijn luie zetel met een glas wijn naar keuze (thee of sapjes dezer dagen), wat knabbels die me geen weekloon kosten, een toilet in de buurt, een pauzeknop binnen handbereik en geen armleuningen die in de weg van een aangename "ik schaar me tegen jou"-pose in de weg zitten. Of ik kook en geniet van een lekker gezellig etentje. Of ik lees lekker onder het warme dekbed. Of ik speel een spelletje schaak en pretendeer nog steeds mijn sterke tegenspeler uit te dagen en in de pan te hakken (op het schaakbord dan). Of ik ga zwemmen. Of ....

woensdag 3 februari 2010

Uit eten

Als je 90 km van elkaar woont - of 60 als je door de vlakte van de pampas rijdt - dan klets je niet gewoon bij als je eens "efkens binnenwipt". En nee, ook niet altijd via de modernste communicatiemiddelen. Na een tijdje dringt face-to-face contact zich op. En dan trekken we naar een tafel vol lekkers.

Binnenkort is het zover... en ik kan niet kiezen naar welke tafel vol lekkers ons gezelschap te sleuren. Er is het aanbod, er is keuze, maar als ik uit eten ga, heb ik een aantal "verwachting". En ik denk dat dat het vriendelijke woord is. Ik geloof dat Van Dale ook iets zou geven als "eisen" en andere.

Het lijkt vanzelfsprekend voor ons, maar dat lijkt het niet te zijn voor alle koks: ik wil dat het lekker is. Niet lekker als in "ik lust dit of ik lust dit niet", wel als in "ik proef dat dit goed is, maar ik hou er al dan niet van".

Verder wil ik dat, als ik een mooi bedrag betaal voor een stukje vlees, dat dat stukje vlees mijn maag vult. Ik loop krikkel als ik nadien nog in het frietkot zou moeten gaan aanschuiven of een boke met choco zou moeten smeren.

Gesteven tafelkleed, rood geblokte plastic tafeltjes of strak modern gevuld interieur... het kan allemaal leuk, mooi, aanlokkelijk zijn, maar in feite maakt het niet veel uit. Als ik een orgasme-benaderende ervaring voel opkomen als het eten mijn tong raakt, dan mag dat op een campingstoeltje met Willy Somers op de achtergrond en jaren '70 oranjetafellakens zijn, mij heb je als fan!

Ik kan genieten van een kebàb van 4 euro, maar ik leg ook graag eens 55 euro op tafel voor een verfijnde menu met wijnen, als de prijs, de kwaliteit en de smaak maar in verhouding zijn. Vraag je voor een Entrocôte 24 euro, terwijl er amper iets anders op de kaart staat, de vergezellende salade wel heel erg eentonig groen is en de sausen en de frieten smakelijk, dan ben ik blij, maar aarzel ik om terug te komen. Prijs het stuk vlees aan aan 18 à 20 euro en ik ben euforisch.

Als ik kies voor een menu met wijnen, wil ik ook dat de ober mijn glas op tijd en stond aanvult, me verteld welk druivensap ik op dat moment drink en waarom hij of zij me die schenkt bij die menu. Er stond toch duidelijk mét wijnèn?!

Altijd mooi meegenomen is het wanneer de kok iets kent van de voedingsdriehoek: groenten nemen een belangrijke plaats in! Niet alleen in die piramide, ook op je bord. Dat is net het hele idee achter die driehoek. Ben je zelf geen fan van groenten, en dus niet van je lijf, doe het dan op il modo italiano en laat je klanten zelf kiezen of ze een bijgerecht willen of niet.

...

Begrijp je nu waarom de keuze van een restaurant een ware eliminatieslag is?!

dinsdag 2 februari 2010

Pimp your fish

Witte vis maar plat van smaak?! Hoeft niet!

Pimp je stevige witvis (bv. zeewolf) met enkele takjes rozemarijn en tijm, wikkel in bacon, pancetta of een andere variant. Te zout van smaak? Rasp er de schil van 1 citroen over, druppel na met wat sap. Zet zo'n 15 minuten in de oven op 200°C.

Lekker bij pasta met een witloofvissausje.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...